Een dwaas kan een leven lang met een wijs mens omgaan. Maar hoe vakkundig zijn wijze metgezel ook is, hoe goed hij de essentie van het leven ook weet te onderrichten, een dwaas zal de essentie niet ervaren, net zomin de lepel de smaak van de soep niet proeft. Een dwaas is niet echt geďnteresseerd in de meest essentiële zaken van het leven.
Terwijl de Boeddha in het Jetavana klooster verbleef, sprak de Boeddha dit vers, met verwijzing naar de Eerwaarde Udayi, een arrogante monnik.
Het verhaal gaat, dat wanneer de monniken de Hal van Waarheid verlieten, de Eerwaarde Udayi er een handje van had plaats te nemen op de Zetel der Waarheid, de plaats waar de Boeddha normaalgesproken zat. Nu gebeurde het dat enkele monniken, die een bezoek brachten aan het klooster, hem daar op de zetel zagen zitten. Ze dachten 'Dit moet de Boeddha zijn.' Ze stelden hem wat vragen over de aggregaten van het bestaan (pańca upadana kkhandha) en andere zaken. Toen zij ontdekten dat hij helemaal niets van deze zaken afwist, zeiden ze minachtend: "Wie is deze monnik, die denkt dat hij in hetzelfde klooster moet leven als de Boeddha? Hij weet niet eens van de vijf aggregaten van het bestaan, de elementen van het bestaan (dhatu) en de zintuigbases en de zintuigobjecten (salayatana)." Dus informeerden zij de Boeddha hierover.
balo: een onwetend persoon, een dwaas; ce: als; yavajivan api: zelfs een leven lang; panditam: een wijs persoon; payirupasati: is nauw/intiem verbonden; so: hij; dhammam: de manier van het bestaan; na vijanati: zal niet leren; yatha: zoals; dabbi: de lepel; suparasam: de smaak van soep (niet zal kennen)
